Met jonge kinderen naar de top van Marokko

Een meerdaagse trekking door de Hoge Atlas in Marokko met je gezin maak je niet zonder lokale gids én een flexibele reisinstelling. De trekkings worden begeleid door ervaren berggidsen en ezeldrijvers. De routes leiden door dermate afgelegen gebieden, en de bagage wordt door muilezels gedragen. Ideaal als je met jonge kinderen reist, want de sterke dieren kunnen dan ook nog kinderen dragen. De Marokkaanse gidsen laten zich altijd leiden door de omstandigheden.

Wie een reis als deze wil maken, moet zich dus kunnen overgeven aan de lokale manier van leven. Wordt de beoogde gîtes verbouwd? Dan slaapt het gezelschap in een andere leegstaande gîtes, voor onze komst al ingericht door vooruit gereisde begeleiders. En een beoogde overnachtingsplek kan ook al ingenomen zijn door herders, dan wordt alsnog de tent elders opgezet.

Kinderen passen zich tijdens een meerdaagse trekking door de Hoge Atlas van Marokko opmerkelijk makkelijk aan aan de omstandigheden. Keuze wat te eten is er niet. Er wordt iets voorgeschoteld en wat ze niet willen eten, wordt uiteindelijk eerst aan de herders gegeven en uiteindelijk aan de dieren gevoerd. Geen kruimel blijft ongebruikt en dat is een goede les. Na een paar dagen durven de meeste kinderen ook zelf de meloen-schillen aan de dieren te voeren. En dat stimuleert uiteraard meloen of sinaasappel te eten!

Snoep is er niet, noten, rozijnen, fruit en zoete baksels wel. Omdat Reisbijbel tijdens de ramadan reist, aten en drinken de gidsen en drijvers overdag niets. We krijgen ’s avonds eten voordat de zon ondergaat, zodat de kinderen rond acht tot negen uur vermoeid in slaap kunnen vallen in op hun tijdelijke slaapplekje. Het van huis meegebrachte voorleesboek over juf Josje in Afrika biedt houvast, maar eigenlijk is voorlezen niet eens nodig. Je matje voelen, is slapen.

Wakker worden in een gîtes in het berberdorpje Tiza biedt de tweede dag van je trekking in de Hoge Atlas van Marokko nog het comfort van stromend water. Het plaatsje lijkt op het eerste oog wellicht verlaten, maar blijkt bij nadere beschouwing groter. Bebouwing in het Atlas-gebergte gaat op in het landschap, omdat gebruik wordt gemaakt van natuurlijke materialen en kleuren. Met de rode stenen van de bergen worden hokken voor de dieren gemaakt bij bestaande holtes in de rotsen. Prikkeltakken voorkomen dat dieren weglopen. De huizen zelf bestaan vaak uit meerdere verdiepingen. Soms leven onderin  de dieren, zodat de mensen erboven van hun warmte profiteren. Een bijzonder gezicht voor kinderen, die wellicht een geitje of lam durven vasthouden!

De tweede nacht in de Hoge Atlas van Marokko slaap je op een geweldig plateau. De klim er naar toe is zwaar. Een van de medereizigers noemt het technisch zelfs een zwaardere klim dan de Kilimanjaro. Trekken in de Atlas is immers nog echt ongerept. Er zijn geen paden en waar de gids met de kinderen op de muildieren het tempo soms opvoert, is het voor de achterblijvers goed opletten welk pad te kiezen op de berg. In rap tempo bereik je 2.400 meter hoogte. Wat een overwinning!

Na een nacht op het plateau wassen met natte doekjes, tanden poetsen met de elektrische tandenborstel in de middle of nowhere. Zo’n mooi uitzicht. Ontbijten, en weer stappen. Even opstarten, benen warmdraaien. Op 2.600 meter is er een magnifiek uitzicht op het gebergte en een fotomoment! Met kinderen van bijna 6 en bijna 8 deze trekking maken in de Hoge Atlas van Marokko. Ze zijn zo dapper, ouderlijke trots viert hoogtij.

De derde nacht wordt doorgebracht bij een kleine waterval in een kloof die veel moois biedt. Kleine eilandjes, de muildieren rond je heen, lokale kinderen met geitjes, een speeltje uitdelen aan lokale kinderen en een rol snoepjes voor de jonge herdertjes die hier de vakantie doorbrengen bij hun ouders. De waterval heeft gaten in de rotsen geslagen, precies groot genoeg voor een kind om een bad in te nemen. We spoelen het rode stof van ons af, bouwen dammetjes, kleuren weer een paar kleurplaten en genieten van de natuur en elkaar. Geen afleiding van ander geluid, elektronica of mensen. Een trekking door de Hoge Atlas van Marokko is het ultieme onthaasten.

Afdaling naar de bewoonde wereld

Wie tot 2.600 meter klimt, moet ook weer omlaag. De laatste dag blijkt nog een flinke tocht. Dalen over kiezels, een enkele kleine valpartij, een inmiddels wat ontstoken vinger door een snee van een prikkelplant, het hoort erbij. Lang wordt er niet getreurd. Water, geitjes, ezeltjes, stoppen bij een watervalletje. Uiteindelijk bereikt de groep enkele dorpjes, zwaaien naar kinderen, het is een bonte stoet van stoffige buitenlanders met kleurige doeken, stevige bergschoenen en waterflessen. Waar de bevolking in de bergen zo fier was op hun schone omgeving, gooien de mensen hier in het dal hun vuilnis gewoon uit het raam. Smerige akkers en straten. We verlaten de ongerepte natuur met spijt, maar een flinke trekking met kinderen? In de Hoge Atlas van Marokko kan dat!