India is één van de meest uitdagende en fantastische landen tegelijkertijd. Het is er soms ranzig, druk, chaotisch en arm maar tegelijkertijd ook zo kleurrijk en levendig met alle bijzondere rituelen, spirituele plekken en landschapp
Valse start
Verre Avonturen
Na een vertraging van een kleine twee uur en een vlucht van bijna negen uur land ik tegen drie uur in de nacht op Indira Gandhi International Airport, het vliegveld van New Delhi. Gelukkig heb ik een vlakbij deze luchthaven liggend hotel geboekt, inclusief transfer, zodat er iemand met een bordje bij de uitgang zal staan en ik snel kan beginnen aan de korte nacht die me in één keer comfortabel in de tijdzone moet plaatsen.
De douane formaliteiten gaan verassend snel, maar dan doemt de eerste bottleneck op. De meeste passagiers zijn van Indiase komaf en ook voor wat betreft het collecteren van bagage blijkt efficiëntie gewoon niet in de volksaard ingebakken.
tekst
Theo Molenaar
Schijnbaar zijn er andere dingen te doen want veel bagage blijft lang op de band liggen zodat verse aanvoer verhinderend wordt. Versleten koffers van epische afmetingen, met dikke strengen touw omwonden en voorzien van grote plakkaten met daarop in dikke viltstiftletters naam en adres van de eigenaar, gedeukte kartonnen dozen, versleten jute zakken, tassen die van plakband aan elkaar hangen; alles draait eindeloos rond. Tergend traag druppelt er nieuwe bagage op de band en het is al weer een uur later als ik mijn gele duffel ontwaar.
Bij de uitgang gekomen blijkt geen enkel bordje iets te bevatten dat zelfs maar op mijn naam lijkt. Ik besluit zelf maar een taxi te regelen via een kiosk. Als ik voor de kiosk staand opmerk dat ik de vaste prijs naar New Delhi wel wat hoog vind voor een hotel dat maar een paar kilometer van de luchthaven af ligt biedt een schijnbaar toevallig in de buurt staande chauffeur aan het voor de helft te doen. Nog altijd een leuke kilometerprijs. In de taxi gekomen wil hij het telefoonnummer op mijn reservering even zien. ‘ik moet even de weg vragen.’ Hij pakt zijn mobiel en toetst een nummer. 'Ze nemen niet op' meldt hij met een stem waarin verbazing lijkt door te klinken. Hij laat het nummer zien dat op het scherm staat met ernaast de reservering. 'Kijk, het nummer klopt. De 9 is het kengetal, dus dat laat ik weg'. 'Wacht, ik bel een vriend, die kan me dan doorschakelen via een vaste lijn'. Hij spreekt even in zijn mobieltje en reikt me het toestel. 'Hier, het hotel, je kunt rechtstreeks met ze spreken' Ik pak de telefoon. 'Met het hotel ' meldt een wat galmende stem 'alle kamers zijn vol'. Alsof hij kon raden wat er net gezegd is biedt de chauffeur aan me naar een ander hotel te brengen.
Nu ken de truc met commissie en hotels al en kengetallen zijn bovendien twee posities. Als ik de chauffeur dat duidelijk maak heeft hij ineens geen enkele belangstelling meer voor de rit.
Een betrouwbaarder metertaxi zou iets meer moeten kosten, 400 roepies, zo'n 5 euro, en lijkt inmiddels een betere keuze. Maar als we wegrijden zet de chauffeur de meter niet aan, ook niet na aandringen. 700 roepies is zijn prijs. Ik zeg dat niet te gaan betalen: de meter anders omdraaien. Hij draait niet om maar verlaagt zijn prijs naar ‘as you like’, wat over het algemeen een uitgestelde eindeloze discussie betekent.
Na een hoop gehobbel door modderpoelen plassen en steegjes, in een wat nog het meest op een morsig industrieterrein met hier en daar een restaurant lijkt, komen we bij het hotel aan. Vier verdiepingen verweerd beton dat op de boekingssite wel erg geflatteerd was weergegeven. Ik laat het argumenteren met de chauffeur over de prijs verder over aan de baliemedewerker, hem wijzend op de op de voucher vermelde transfer. De kamer, die ik weken geleden heb gereserveerd, is als vanzelfsprekend niet klaar. Dat duurt nog een half uurtje. Tegen de tijd dat ik volgens mijn nieuwe ritme al bijna moet opstaan kan ik eindelijk gaan slapen.
