Een safari naar Afrika staat hoog op het verlanglijstje van veel avontuurlijke reizigers. Wild, mooie lodges en natuurlijk schitterende natuur. Ervaren Afrika-reiziger Valeri Berns geeft tien praktische tips voor je safarireis.
Afrikaans openbaar vervoer
Verre Avonturen
Met een spliksplinternieuw kapsel zit ik nu in de tuin van Sonic. Sonic is geïmporteerd uit Duitsland en runt hier in Tsumeb 'Mousebird backpackers camp'. De tuin, voorzien van een waslijn, een uit hout gehakte olifant en afrokoppen is onze voortuin. Ons tentje staat te wapperen op het gazon. De twee kolossale huishonden houden de wacht. We hebben hier inmiddels al drie nachten doorgebracht. Morgen pakken we de trein naar Swakopmund aan de Atlantische kust.
tekst
Koen Samson
Tsumeb is een klein plaatsje op zo’n 450 kilometer van hoofdstad Windhoek. Men komt hier over het algemeen naartoe om deze plek te gebruiken als uitvalsbasis voor Etosha National Park. In het kader van de bezuinigingen en om een overdosis aan ‘game’ te voorkomen, laten wij de wildernis links liggen. Wij gebruiken Tsumeb om te wachten op de trein. De trein gaat drie keer per week, dus dat is een behoorlijk potje wachten.
Mousebird beschikt over een keuken met koelkast en dat houdt ons nog het meest bezig. We delen onze dagen hier in rond de bezoekjes aan de supermarkt. ‘s Ochtends zetten we koffie en thee en bakken goddelijk eieren. ‘s Middags eten we boterhammen met tomaat, komkommer en mayo. Als ze bij de ene supermarkt geen komkommer hebben, lopen we gewoon naar de andere kant van de stad om hem daar te halen. ‘s Avonds eten we de zelfgemaakte pasta waar we al zolang naar verlangden. Daarna lezen we in één van de vele magazines of kijken naar voetbal. Het leven is hier rustig en gemakkelijk. Maar wat een gedoe om hier in het liefelijke Tsumeb te komen…
De wekker in Botswana ging om zes uur. Om zeven uur zouden we bij de ‘bushalte’ staan, zodat we de bus zeker niet zouden missen. Botswana had ons al te veel gekost aan dure maaltijden en de camping. We besloten onze tweede nacht niet te betalen en stiekem slopen we weg van de camping. Deze actie bespaarde ons 20 dollar.
Om tien uur was er nog steeds geen bus. Ook de locals gaven het op. Zij verdwenen om op een andere manier in Namibië te geraken. Tijdens het wachten waren we in gesprek geraakt met de Amerikaan O’Rien. Hij deed nu al zo’n zes jaar vrijwilligerswerk in Zambia en hij zou ons de kneepjes van het reizen in Afrika wel even bijbrengen. We hielden nog net niet zijn hand vast, maar hij nam ons mee in de taxi die hij geregeld had. Deze bracht ons naar de ingang van Chobe National Park. Van daar zou het makkelijker zijn om een lift te krijgen naar de grens.
En hij had gelijk. Na nog geen kwartier zaten we in de laadbak van een bakkie. Twintig olifanten staken de weg over. Na een goede drie kwartier remde de chauffeur nog voor een kudde zebra’s en even later lieten we onze paspoorten stempelen.
Nu nog drie kilometer niemandsland zien door te komen. Er was zojuist een afgeladen bus met Zimbabwanen aan komen rijden. O’Rien sprak met de chauffeur en zo bespaarde hij ons de afschuwelijke wandeling met rugzakken door de striemende hitte.
Welcome to Namibia! Een minibus pikte ons op en zette ons af bij ‘Zambezi Safari Lodge’. Vluchtig namen we afscheid van O’Rien. We zijn hem dankbaar.
Zambezi Safari Lodge is dé campsite van Katimo Molino. In dit plaatsje is niets te doen, maar we hadden een missie. We hadden onze reisvriendin Lizette, de eerste Zuid-Afrikaanse die we hadden ontmoet, beloofd dat we de groeten zouden doen aan Hendrik, één of andere oude kennis van haar. Hendrik werkt in de plaatselijke pharmacy (apteek).
Hij keek ons glazig aan en bedankte ons voor de groeten.
We hadden verder geen reden om nog langer in deze hete, stoffige plaats te blijven. De volgende morgen gingen we bepakt en al naar het pleintje dat doorging voor busstation. Nu was het tijd om ons te mengen in de grote bus-discussie. Een chauffeur, dezelfde drinkebroer van gisteren, had ons beloofd dat ‘ie ons mee zou nemen naar Tsumeb. Een ritje van ongeveer tien uur over een afstand van zo’n negenhonderd kilometer. Het was nu alleen nog wachten op het moment dat het busje vol zou komen. En dat duurde…
Ondertussen had Isabelle zich bij ons gevoegd. Een pittige oudere blanke vrouw die zo snel mogelijk naar Tsumeb wilde. Isabelle is Namibische. Ze had haar buik vol van Katima Molino en moest daarom zo snel mogelijk naar Tsumeb om dat daar aan haar baas te vertellen. Ze had hier nu een half jaar doorgebracht en het was mooi geweest! Geen minuut langer wilde ze hier nog blijven.
Plots waren er genoeg mensen voor het busje. Sterker nog; er waren er te veel! De chauffeur begon onze tassen te verwijderen uit de aanhangwagen en probeerde ons te vertellen dat we met een andere bus moesten. Maar dáár hadden we niet twee uur voor zitten wachten! We reageerde boos en aangeslagen. Op advies van Isabelle betaalden we de man een extraatje. Zo, nu was alles geregeld voor de tien uur durende rit. Het busje zat overvol en de chauffeur nam nog maar een biertje. (Tien uur ‘s ochtends!)
De rit was niet leuk. Maar we waren op zulke situaties voorbereid. We hadden zoiets wel verwacht van het Afrikaanse openbaar vervoer. Misschien hadden we dit stiekem zelfs wel een beetje gehoopt. We hadden ook de super-de-luxe ‘Interliner-bus’ kunnen nemen. Dan had ik heel wat meer zithoudingen kunnen uitproberen. Nu was het gewoon knop om, zitten en niet zeuren en zo min mogelijk naar de drinkende chauffeur kijken. Nog voor het donker zette de schoft ons af bij Sonic.
Morgen pakken we de trein. De mensen kijken ons vol medelijden aan wanneer we dit ter sprake brengen. De trein schijnt verschrikkelijk te zijn. Hmm….
