Zeven weken met twee vrouwen op een motor door Colombia. Ondanks alle enge verhalen durfden de Riding Reporters het aan.
Colombia: het enige risico is dat je wilt blijven
Verre Avonturen
In Colombia is iedereen aan de coke, elke minuut wordt er een onschuldige ziel voor je neus neergeschoten en je kunt niemand vertrouwen. Toch? Helaas kampt Colombia nog steeds met een fout imago. Allemaal gebaseerd op de geschiedenis, inmiddels behoorlijk verouderd. Dit Zuid-Amerikaanse land heeft zo veel waanzinnigs te bieden!
tekst
Carlien van Viegen
Steeds meer toeristen ontdekken deze beeldschone bestemming en ervaren dat de wind is gaan liggen. Om reizigers gerust te stellen dat het risico dat je iets overkomt niet zo groot is als het imago doet vermoeden, is de pay off: El único riesgo es que te quieras quedar. Oftewel: Het enige risico is dat je wilt blijven.
Colombia has it all
Colombia is één van de meest gevarieerde landen op onze aardbol; het heeft ruige pacifische- én tropische Caribische kust, chaotische megasteden, een schat aan kleurrijke koloniale overblijfselen, mysterieuze verlaten dorpjes in prachtige valleien, authentieke indianenbevolking, aanstekelijke opzwepende salsa, waanzinnige berglandschappen met sluimerende vulkanen en een eindeloze hoeveelheid voedingsmiddelen zoals fruit, koffie en soja om je hongerige maag mee te vullen.
Educatie of wapens?
Colombia zit in de lift, leeft, bruist. De jonge generatie wil vooruit, gebruikt zijn creativiteit. De lust om er wat van te maken is voelbaar. Maar tegelijkertijd is er nog veel armoede en zijn er grote contrasten. Voor de deur van de luxe supermarkt Carulla zit een oud vrouwtje in vieze kleren met haar grijze haren bij elkaar gebonden in een dun staartje, waar ze op de stoep tientallen limoenen op elkaar heeft gestapeld in de hoop er een paar te verkopen. Het liefst koop ik elke dag al haar limoenen, want steun voor de armen vanuit de overheid is er niet. Zo lang de regering het overgrote deel van het geld in wapens blijft stoppen, kan het land dan écht groeien? En hoe komt het ooit van zijn corruptie af?
Op zijn Colombiaans
Ondanks de vele contrasten en soms nog gevaarlijke plekken, ben ik verliefd geworden op dit levendige land en besluit nog even te blijven. Om mijn visum te verlengen, moet ik een pasfoto laten maken. Om de hoek van de immigratiedienst in Bogotá vind ik een een provisorisch kraampje met een felroze vlag erboven: FOTOS.
‘Neemt u plaats in de studio’, zegt de beheerdster en ze tuit haar lippen in de richting verderop in de straat (waar wij met ons hoofd knikken, gebruiken Colombianen hun lippen als richtingaanwijzer. Ik kan je zeggen: bessmettelijk!).
Ik volg haar blik. Studio?
De breed glimlachende vrouw grijpt haar paraplu – de regen mag mijn kapsel niet verpesten, dat snapt zij als Latina als geen ander – en pakt mijn arm. Als we aankomen bij de bushalte, hangt ze een witte doek voor de reclameposter. Aha, de studio!
FLITS.
Met zo’n mooie foto kan de Immigratiedienst niet anders besluiten dan dat ik nog eens drie maanden mag blijven.
Café!
Later in koffiecafé OMA plant ik mijn tas op de stoel naast me – waag het niet om je tas op de grond te zetten, dat brengt ongeluk – en haal er een tijdschrift uit. Hier in OMA (Duits) serveren ze Machiato’s (Italiaans) en Pecan pie (Engels). Gelukkig zijn de bonen wél Colombiaans. Ik hou het gewoon bij een tinto, zo noemen ze een bakkie gewone koffie in Colombia. Het land is rijk aan kilometerslange koffieplantages, met een van de meest smaakvolle bonen ter wereld. Helaas voor de Colombianen, en voor mij, wordt de meerderheid van de goede koffie geëxporteerd. OMA weet gelukkig die lekkere bruine, licht bittere boontjes te verkrijgen om mij te voorzien van mijn dagelijkse shot. Ik heb een afspraak met een fotograaf, die inmiddels officieel 25 minuten te laat is. No problema, ik weet dat als ik op het afgesproken tijdstip aan was gekomen, minstens een tinto én een cappuccino verder zou zijn voordat hij zijn mooie gezicht laat zien. Hij komt er ongetwijfeld zo aan, ik geniet van mijn zalige koffie en van het feit dat ik hier ben, in dit land dat me tot voor kort nog vreemd was.
Where to go?
Ben jij ook een koffefan en wandel je graag? Ga naar de koffieregio, een prachtige bergachtig gebied waar je, als je er dan toch bent, echt een koffieplantage moet bezoeken (bijvoorbeeld in het plaatsje Salento). Wie van salsa houdt, gaat naar Cali, dé salsahoofdstad. Houd je van ruige zee, kies dan voor Buenaventura of Chocó aan de Pacifische kust en deel een Aguardiente met een Afrocolombiaan. Heb je liever een tropisch klimaat met een turquoise, heldere zee, kies dan voor het noorden en sla Cartagena niet over, het is één van de mooist bewaard gebleven koloniale steden van Zuid-Amerika. Ben je nieuwsgierig naar mysterie, breng dan een bezoek aan La ciudad perdida, de vergeten stad. Wil je het chaotische stadse dagelijkse leven proeven, verblijf dan een paar dagen in Bogotá, een megastad met – hou je vast – ruim 8 miljoen inwoners.
Maar kijk uit hè, kom achteraf niet aankloppen dat ik je niet voor de risico’s gewaarschuwd heb.
