Toegegeven. Als je Flåm binnenrijdt, vraag je je wellicht even af waar je bent beland. Om je heen zie je indrukwekkende fjorden. Bereikbaar per trein, boot of auto. En uiteraard ook te voet, of op de fiets. En één din
De Flamsbana, een uniek spoor in Noorwegen
Toffe Roadtrips
Wie van treinreizen houdt zal hem waarschijnlijk wel kennen, de Flamsbana in Noorwegen. Een spoor wat maar 20km lang is, maar door een prachtig Noors natuurgebied gaat. Een spoor wat wat begint op 2 meter hoogte en eindigt op 865 meter hoogte. Het is een korte reis, al binnen een uur ben je op het eindstation. Onderweg passeer je een enorme waterval, meer dan 20 bruggen en tunnels en dat alles voor zo'n 30 euro.
tekst
Vincent Giesbert
In 2004 maakte ik deze reis al eens en deze liet zo’n diepe indruk achter dat ik hem twee jaar later graag aan mijn vriendin wilde laten zien. We planden een ‘rondreis’ door Noorwegen waarin deze reis werd opgenomen. Ons avontuur begon in de havenstad Bergen.
Aangekomen in Bergen genoten we eerst een paar dagen van deze uitgegroeide vissersstad. 
De vismarkt staat al vroeg klaar voor mensen die een lekker bekje willen komen halen. En omdat de stad tegen een heuvel is gebouwd moet je ook het uitzicht over de stad bekijken. Met een klein treintje kan je naar boven vanwaar een panoramaterras je genoeg uitzicht over de stad biedt.
Maar omdat wij maar een week voor onze reis hadden vertrokken we na een paar dagen al met een minicruise de Noorse fjorden in. De boot zou 5 en een half uur later de haven van Flam binnenvaren en onderweg zouden we zelfs een walvis spotten.
We waren niet de enige in Flam. Zodra we het fjord binnenvoeren zagen we in de haven een enorm cruiseschip liggen. Door het kleine dorpje liepen honderden Amerikaanse toeristen terug naar het schip. Wij hadden ervoor gekozen om vanuit het dorpje de Flamsbana naar ‘boven’ te nemen en vandaar de gewone spoorlijn naar Oslo. En omdat het treintje voorlopig nog niet ging besloten wij het dorpje een stukje uit te lopen en langs het water te gaan zitten. Het cruiseschip vertrok al snel en toen beleefde wij het meest bizarre moment van die hele vakantie. Stilte. Om ons heen was er geen enkel geluid te horen. Af en toe het water wat bewoog, een vogel die overvloog, maar verder helemaal niets. Zo hebben we zeker twintig minuten van de stilte genoten.
Op een gegeven moment werd de stilte verstoord door het geluid van een stoomlocomotief. Het treintje kwam het stationnetje van Flam binnenrijden. Mensen stapten uit, en mensen stapten in. Omdat de lijn zo toeristisch is gaat hij dus voortdurend heen en weer tussen Flam en eindstation Myrdal. Ook wij stapten in en zochten een plekje op de heerlijke roodleren kussens. De trein floot een aantal keer en reed het station uit. Langzaam kwam hij op gang en al snel reed hij de bergen. Naast en onder ons zagen wij een bergrivier die helemaal uit de bergen kwam. Halverwege de reis is er ook een plek waar je kan uitstappen en een enorme waterval kunt bekijken. De Kjosfossen.
Het mooie van de reis is dat het spoor door meerdere bergen heen gaat. De oplossing hiervoor zijn 20 tunnels. En soms lopen die tunnels in een U-bocht en zie je vóór de tunnel rechts het uitzicht en na de tunnel links. Dit zorgde er dus ook voor dat wij voortdurend van het linkerraam naar het rechterraam rende om het uitzicht te bewonderen. De mensen om ons heen moeten gek van ons zijn geworden.
Uiteindelijk kwamen wij aan op het bovenste station, Myrdal, en daar zou de gewone trein naar Oslo vertrekken. Andere toeristen die een retourtje hadden gekocht liepen een rondje op het kleine perron en stapten de trein weer in. Deze zou even later weer hetzelfde spoortje afrijden terug naar beneden. Een spoortje waar maar één plek is waar de Flam treintjes elkaar kunnen passeren. Wij bleven achter, wachtend in de kou. Sneeuw om ons heen. Het was begin mei, en beneden was het warm geweest, maar zeshonderd meter hoger was er nog genoeg wit te zien. Even twijfelden we nog om de reis weer terug naar beneden te maken en nogmaals van het fascinerende uitzicht te genieten, maar Oslo riep. Maar de Flamsbana zullen we nooit vergeten.
