Modernheid alom
Gefascineerd laat ik mijn blik over de grote vellen vergeeld papier gaan, bungelend aan plakbandjes aan de beschimmelde muur. Een roestige ventilator in de hoek blaast ze bijna van de wand. Getekende staafdiagrammen vertellen me hoeveel mensen het afgelopen jaar zijn gestorven aan aids en andere nare ziektes. Ook de anatomie van het menselijk lichaam wordt weergegeven, voorzien van pijltjes met toelichtende woorden in het Swahili. Ontroering maakt zich van mij meester: ik zie verpleegsters voor me, ijverig in de weer met kleurpotloden en een liniaal.

Staart tussen mijn benen
Plotseling schudt de dokter me wakker uit mijn gedachten. Roept hij me nu al op? En al die kindjes dan, met ontstoken oogjes, zere knietjes en gluiperige ziektes?
‘No, no’, probeer ik, en kijk vertwijfeld om me heen.
Maar de Grote Zwarte Man in Witte Jas gebaart dat ik moet komen. Ik voel me dramatisch ongemakkelijk en zou het liefst iedereen voor laten gaan, al word ik hysterisch van de jeuk. Vertwijfeld sta ik toch maar op en loop met terneergeslagen ogen langs de rijen houten bankjes. Priemende ogen en een waas van felgekleurde hoofddoeken gaan aan me voorbij.

Helende glimlach
Voordat ik het kamertje binnen ga, kijk ik nog één keer de wachtzaal in. Het jongetje met het auto’tje schenkt me een glimlach. Opnieuw word ik overspoeld door schuldgevoelens. Terwijl ik de deur achter me dicht trek, kijk ik omhoog en doe een schietgebedje naar Allah of het jongetje na mij naar binnen mag. Dan wordt er op de deur geklopt. Daar staat hij, mijn kleine vriend. Hij laat zijn tanden zien en geeft me zijn papieren auto. Ik kijk van het auto’tje naar het jongetje en van het jongetje naar de arts.
‘Dokter, ik ben genezen, Mo is aan de beurt.’

* Mzungu is Swahili voor buitenlander/blanke