Eten met stokjes, lang in het vliegtuig, duiken in de zee, slapen in de woestijn en hiken door de bergen. Ook met (jonge) kinderen kan je avontuurlijke vakanties maken, binnen en buiten Europa. Vijf trends!
Mijmering over Marrakech
Verre Avonturen
De Medina in Marrakech is ongetwijfeld één van de meest fotogenieke plekken op aarde. De sfeer in het onnavolgbare middeleeuwse stratenplan, vol roze muren waarvan het pleisterwerk vaker wel dan niet is afgebladderd, is dynamisch, mystiek en tijdloos. Moderne kunstgrepen aan deze openbare ruimte hebben nauwelijks plaatsgevonden; geen reclame, zelden een straatnaam of markering, de lantaarns zijn ouderwets.
tekst
Yverne Berkers
Natuurlijk zijn er elektriciteitsdraden voor de o zo broodnodige verlichting, maar voor zover al opvallend zijn deze zo slordig weggewerkt dat ze geen afbreuk doen aan het tijdloze beeld. In de open ruimtes aan de stegen zitten winkeltjes, werkplaatsen, maar ook barbieren, 'téléboutiques' en betegelde ruimtes met een onduidelijk doel waar vaak een soort kantine gehouden lijkt te worden. Al deze ruimtes – op de souvenirwinkeltjes na – zijn krap en smoezelig en vertonen het dagelijks leven met een zekere onverstoorbaarheid.
Met diezelfde onverstoorbaarheid wordt handel bedreven vanuit handkarren met groente, fruit en brood, houden bedelaars ineengedoken op de stoep hun hand op voor dirhams en zitten of staan de mensen – vooral mannen – met elkaar of alleen de boel gade te slaan (vrouwen doen dit niet, die lijken altijd op weg naar iets te zijn). Op iedere straathoek, bij iedere poort, bij elke gammele winkelluifel zitten of staan de mannen van de Medina. Soms wordt er een spelletje schaak gespeeld, meestal wordt er vooral geobserveerd. Een groot deel van de mannen is zichtbaar oud en vooral zij lijken gewoon maar te zitten om te zitten, blij onder de mensen te zijn.
In de overwegend blinde roze muren zit hier en daar een ingang naar een nieuw netwerk van smalle, vaak doodlopende, steegjes. Soms is er een ingang naar een hammam (mannen en vrouwen uiteraard gescheiden) of een moskee. Deze laatste ingangen zijn vaak opvallende pareltjes van stenen met Arabisch siermotief. Ook 'gewone' toegangsdeuren overigens hebben soms een versierd stenen portaal, maar dat is dan meestal niet meer helemaal intact. De grotere straatjes verrassen soms met een mooi gewelfde boog als doorgang, welhaast sprookjesachtig.
En dit alles zou niet half zo karakteristiek zijn zonder de kleding van de mensen. Of ze nu zitten, lopen, een kar (al dan niet met ezel) besturen of op fiets of brommer voorbijsjezen in de drukte, hier in de Medina is men meestal traditioneel gekleed. Dit betreft zowel mannen als vrouwen; de laatste in kleurige kaftans met hoofddoek en soms een gezichtssluier, de mannen in een witte jurk met keppeltje op het hoofd of – heel typerend – in een lange donkerbruine vilten djellaba met puntmuts. Het zijn deze – een tikje armoedige en vooral tijdloze – kleren die het fotogenieke karakter van de Medina compleet maken. Liep men er hier modieus bij dan zou de Medina, alle andere elementen ten spijt, nooit zo kunnen aandoen als een levensecht filmdecor uit de middeleeuwen. Een filmdecor waarin je uren kunt ronddwalen, met af en toe een pauze op een aangenaam (dak)terras voor een drankje of een shopstop in de vrolijke souks.
Ik ben nog nooit op zo'n plek als deze geweest en ik vind het uiterst fascinerend.
