Thailand is een geweldige bestemming voor avontuurlijke reizigers, onder wie gezinnen die wel eens naar Azië willen reizen. Een vakantie naar Thailand is echter pas compleet met lokale ervaringen, zoals een overnachting in een homestay.
One way ticket to Utopia please
Verre Avonturen
Vroeger was een trektocht door Zuid-Frankrijk stoer. Een maandje Thailand was genoeg om je boven het klapvee te verheffen en wanneer je soepeltjes een Jeep door Kenia had gestuurd mocht je jezelf God noemen. Mocht, want tegenwoordig kan een reis slechts als indrukwekkend worden beschouwd als er tenminste één unieke ervaring is beleefd. Iets wat jij wel hebt meegemaakt en een ander niet. Iets wat je met niemand kunt en vooral wilt delen. Iets wat alleen jij weet, hebt gezien en hebt ervaren.
tekst
Annelijn Beltman
Nu zou je kunnen denken dat dit meestal het geval is wanneer je aan de andere kant van de wereld zit, ver verwijderd van al het bekende. Maar nee, zo werkt het tegenwoordig niet meer. Iedereen heeft wel ergens een broer, een zus of tante – en desnoods daar een verre achterneef van- die al lang jou verhaal heeft meegemaakt. Nu heb je weliswaar niets te maken met deze fictieve familieleden (die natuurlijk alleen maar zijn ingebracht omdat de persoon in kwestie het niet kan uitstaan dat er niet mee gepraat kan worden) maar toch… Het gaat om het gevoel. Het gevoel dat je de enige wil zijn die iets heeft meegemaakt. Dat echt alleen jij de rechten van het verhaal bezit. Jij en niemand anders in de hoofdrol. Oftewel de zucht naar exclusiviteit.
Het beeld van gewilde eenzaamheid aan het strand, met de palmboom als vriend en de oceaan als tuin, stond al weken in ons hoofd geprint. Stinkende, dampende steden werden met het grootste gemak doorkruist omdat er straks niets dan rust en stilte ons ten deel zouden vallen. En dus maakte het niet uit dat we uren moesten wachten op een bus die nooit van plan was te komen of dat we ons weer hadden laten ompraten om voor de hoofdprijs wat plaatselijke cultuur te bekijken. Al deze ontberingen werden achteloos weggelachen door de gedachte aan de beloning in de vorm van een paradijselijk eiland. Iemand had ons de naam van deze beloning ingefluisterd en als we deze profeet, die zo gezegend was geweest om er daadwerkelijk voet aan wal te zetten, mochten geloven, was het een eiland zoals eilanden ooit bedoeld waren. Het idee eiland zou Plato zeggen. De achtertuin van Adam & Eva. Een goudgele vlek in een azuurblauwe plas, nonchalant begroeid met palmen en exotische bloemen.
Dit visitekaartje van de hemel, waarvan slechts enkele Uitverkorenen het bestaan wisten, reduceerde het strandje uit 'The Beach' tot een zielige Center Parks-zandbak. Zelden waren de verwachtingen hoger gespannen toen we instapten in de uitgeholde boomstam die ons naar dit unieke stukje aarde zou brengen.
Maar meteen werd onze idylle ruw verstoord. De houten schuit bleek ook het vervoermiddel te zijn voor enkele tientallen anderen waaronder een gezin uit Purmerend. Purmerend, of all places! Wat was dit? Hadden we bepaalde signalen genegeerd, was er een afslag gemist? Wetend dat de tocht nog drie uur zou duren -en het dus nog zo kon zijn dat al deze mensen zouden uitstappen daar waar wij verder zouden gaan-, probeerden we dit pijnlijke voorteken te negeren door te denken aan het strandhutje waar we 's nachts door de aanrollende golven in slaap zouden worden gezongen. Hoe we de ochtend zouden begroeten en hoe we de rest van de dag zouden doorbrengen met niets dan genietend zuchten en bruin worden. Zeer bruin. 's Avonds zouden we vers gevangen visjes bestellen. Een teen zou met de branding spelen… Opgewonden stemmen uit Purmerend schrikten ons op uit deze dagdroom. Eiland in zicht. Het beloofde eiland.
Als snel kwamen we erachter dat het listige hem zat in het woordje 'beloofde'. Het impliceert namelijk dat er beloftes zijn gemaakt en het vervelende van beloftes is dat ze gehouden moeten worden. Terwijl we schijnbaar onaangeslagen richting het strand waadden, schrokken we van al het gelifte en strakgetrokken diepdonkerbruin dat ons liggend vanaf het strand aangrijnsde. Een zonnige zondagse Zandvoortdag met de hipheid van Bloemendaal. Dachten we dat sandalen en een vies shirt de voorgeschreven dracht , duizenden kilometers van huis, was, hier bleek dat het wel degelijk mogelijk was je zorgen te maken over de laatste modegrillen. De op vakantie zijnde hipshit uit de Supperclub keek ons met een wat meewarige, verveelde blik aan. Grote oorringen glinsterden in de zon, heupbroekjes zaten vies strak om gebruinde lichamen gekleefd en een loungedeuntje overstemde het ruisen van de zee. We voelden een barst in onze droom springen door dit teveel aan te mooie, te bruine mensen. Het plaatje in ons hoofd klopte niet meer.
Maar goed, er moest eerst een slaapplaats worden geregeld. En helaas kende deze atol voor insiders haar eigen hoogseizoen. De zinderende hitte, die zo perfect had gepast in het plaatje van ons in bikini, maakte van de wanhopige zoektocht naar iets om te slapen een ware uitputtingsslag. Het goudgele zand schroeide verraderlijk onze voetzolen, het helderblauwe water glinsterde verleidelijk maar compleet onbereikbaar. Nekken werden bijna gebroken over de takkenbossen die in gelid lagen te wachten tot het 'spontane' kampuur weer zou ontbranden. Dit was niet het Eiland. Ons eiland leek slechts te bestaan in de verhalen van de leugenaars. God woonde ergens anders.
Hoe kan het toch dat verwachtingen nooit eens spontaan worden overtroffen? Dat we ons op elke plek, die reisgids gebombardeerd heeft tot 'uniek' en 'onvergetelijk' kunnen aansluiten achter horden, aan hun telelens vergroeide, Japanners? Waarom is iedereen overal al geweest waar wij juist nog heen moeten gaan? Waarom zijn de nog maar net ontdekte tempels midden in de meest ondoordringbare jungles verworden tot attractieparken waar de Efteling jaloers op kan zijn? Waarom is onze westerse voetstap maat 40 nooit de eerste die gezet wordt? Zijn verhalen dan slechts verhalen en bestaan unieke plekken uit niets meer dan woorden en holle frasen?
Een mogelijk antwoord op al deze vragen is bedacht tijdens de midweek die we uiteindelijk op het eiland hebben doorgebracht: Heel veel mensen zijn op zoek naar die ene unieke ervaring tijdens hun reis. En omdat we met allen zoeken, moeten we de vondsten ook met elkaar delen. Liggen we schouder aan schouder op 'verlate' stranden, en staan we in de rij voor een 'exclusieve' tempel. En zelfs de teleurstelling dat je niet meer de eerste en de enige bent, heb je te delen..
Geforceerd optimistisch hebben we ons een pad gebaand door onze eigen teleurstelling en een oerwoud. Uiteindelijk vonden wij aan de andere kant van het eiland een plek die de meeste van onze dromen deed uitkomen. Dromen die echter al een stuk minder fantastisch waren geworden en daardoor iets makkelijker te realiseren. De locatie van deze unieke plek houden we maar voor onszelf. De enkeling die het weet te vinden, heeft dit paradijsje voor zichzelf en bij thuiskomst een exclusief verhaal te vertellen.
