Een pukkel vol natuurschoon. Hier schijnen orka's explosief het water uit te springen, om een stukje over land te glijden om zo een aantal luierende pinguïns in een bek vol vlijmscherpe tanden mee te slepen terug het koude water in.

Dit leek ons wel een aardig tafereel. Leuk genoeg om onze reis naar Tierra del Fuego even voor te onderbreken. We huurden in Puerto Madryn een oude Renault 12. Over kleine modderweggetjes scheurden we van de pinguïns naar de zeeleeuwen en van daar door naar de zeeleeuwen.

 

Plots begon het bezinewijzertje te piepen. In het rood! Hoe kan dat nou? Paniek maakten zich van ons meester. Als er namelijk helemaal niets is, betekent dat ook dat er geen benzinestation is. De eerstvolgende mogelijkheid om te tanken lag volgens ons kaartje tachtig kilometer verderop… Mijn reisgenoot annex chauffeur (ik heb geen rijbewijs, wel zo makkelijk) trapte hem op z'n staart. “Zo snel mogelijk tanken!” moet hij gedacht hebben. “Het kan niet snel genoeg!” Met een gang van 90 kilometer per uur vlogen we over de modderpaadjes.

Plots verloor de motorisch gestoorde gek de controle over het stuur. We vlogen in een slip! 360 graden in de rondte,… en nog een keer! Ik greep me vast en klemde de billen angstig tegen elkaar. Mijn chauffeur draaide als een wildeman aan het stuur. Toen het arme renault twaalfje tot stilstand was gekomen, en ik merkte dat ik nog leefde en dat er zelfs geen dunne stront door m'n slip liep, zette ik het op een zenuwachtig lachen. De motorisch gestoorde gek zat naast me, en zei (voor het eerst in z'n leven) helemaal niets. Hij zat alleen maar wit te zijn.

In een bejaardentempo zijn we vervolgens naar het benzinestationnetje gereden om ons vervolgens met een volle tank weer het totale niets in te storten.

We hebben geslapen in de auto, op die manier spaar je een nacht uit, een auto huur je immers voor 24 uur.De volgende dag waren we al vroeg op. De auto moest om elf uur weer terug zijn bij de verhuurder. Puerto Madryn lag hier zo'n 200 kilometer vandaan. Om acht uur zette mijn chauffeur de auto weer in beweging. Echter om vijf over acht stond hij alweer stil. De motorisch gestoorde reisgenoot had het vervoermiddel in een greppel geparkeerd. De auto stond tot aan z'n bumper in de modder. Hij wilde met geen mogelijkheid meer voor of achteruit. En terecht! Het houdt een keer op! 

 

Maar zo leuk is dat niet. In het totale niets vast zitten. In de verste verte was niemand te zien die ons kon helpen. Om elf uur hing ons een boete van 5000 dollar boven het hoofd. Dit betekent het einde van onze reis! We hebben gefaald. Nooit zullen we Tierra de Fuego bereiken…

Moedeloos liep mijn reisgenoot het koude, lege niets in op zoek naar hulp. Ik bleef achter bij de vastzittende auto in de hoop dat iemand zou passeren. Niemand passeerde.

Na twee uur zag ik in de verte een soort bulldozer aan komen rijden. Het voertuig hield stil naast ons vastzittende renaultje. De motorisch gestoorde reisgenoot sprong uit de bulldozer! Hij had een boer gevonden die ons, hoofdschuddend, wilde helpen. Halleluja! 

 

Het kostte het apparaat geen enkele moeite ons autootje uit de greppel te krijgen. Daarna zijn we al zwijgend, met 140 kilometer per uur terug gevlogen naar Puerto Madryn. Om 11:30 leverde we het vieze autootje in en verscheurde de verhuurder de 5000 dollar cheque die borg stond.

Eind goed, al goed. En oja, die orka's springen alleen in september en oktober uit het water. Niet in april dus!