De vrouwelijke douanier blaft dat we de formulieren volledig moeten invullen. Niet alles op het formulier is voor ons even logisch, maar uiteindelijk na het nodige heen en weer geïrriteer lukt het ons toch om dit gigantische land binnen te komen. (Oekraïne is na Rusland het grootste land van Europa!)

De luchthaven is chaotisch. Niet al te groot, maar wel druk en doet ons behoorlijk Russisch aan. In de rij voor het info-loket, -we kunnen wel wat info gebruiken-, merken we dat de Oekrainer een kleinere intieme zone heeft dan dat wij gewend zijn. Mensen komen akelig dicht bij. Erg ongemakkelijk. Ook merken we dat de in-de-rij-staan-cultuur hier anders is. Mensen dringen van alle kanten voor. Zelfs als we al aan de beurt zijn, komen mensen van opzij en brullen hun vraag door de opening in het loketraampje. De dame achter het loket kijkt hier niet vreemd van op. Tussen het voor ons op zoeken van het ene dure hotel na het andere, geeft ze iedereen antwoord. Op mij komt het onbeschoft over, maar het schijnt hier volkomen normaal te zijn.

De dame heeft iets in het cyrillisch op een papiertje geschreven. Een taxi-chauffeur schijnt het te begrijpen en gebaart dat we in moeten stappen. Best spannend.

Hij rijdt over brede wegen langs ontelbaar veel kolossale grijze gebouwen. Eigenlijk wel een beetje hoe we het hadden verwacht. In de verte doemt Kiev op. We steken een brug over de Dnjepr over. Veel reclame en oostblok auto's. Tussen al het grijs blinkt af en toe in de felle zon een goud koepeltje. Het is druk. In Kiev wonen 2,6 miljoen mensen.

Hoofdschuddend sluit de chauffeur aan in de ene na de andere file. Plotseling stop hij en begint onze tassen uit z'n kofferbak te halen. Even krijg ik het gevoel dat hij plotseling zijn vak zat is, dat ie er geen zin meer in heeft en dat we het vanaf hier zelf maar uit moeten zoeken.  Met onze tassen loopt hij richting één van de grauwe gebouwen. Dit blijkt ons hotel.

Dit is een ouderwets staatshotel. De dames achter de receptie van het hotel lijken ongelofelijk onbeschoft en ongeïnteresseerd. Na de revolutie is klantvriendelijkheid hier duidelijk nog niet ingetreden. Later blijkt dat dit gewoon een houding is, omdat men nog niet erg gewend is aan westerse toeristen. Engels wordt er niet of nauwelijks gesproken en wij spreken geen Oekrains of Russisch. De Oekraïnse taal klinkt ons ook niet erg vriendelijk. Laten we het houden op miscommunicatie.

In deze stad schijn je wat slaapplaats betreft beter af te zijn wanneer je een appartement huurt. Ook voor één nacht is dit mogelijk. De appartementen zijn over het algemeen een stuk goedkoper en sfeervoller dan de ouderwetse hotels. Klik hier en hier voor meer info

We slapen op de negende. Onze kamer is op en top oostblok. Wat een kitch! Groene muren, groene gordijnen, jaren zeventig lamp en dito bijzettafeltje. We zitten ver buiten het centrum. Het is niet echt een gezellige buurt, maar het is al redelijk laat en we moesten toch maar eens op zoek naar een plek om iets te eten.

We bezoeken een markt, vinden per toeval het busstation waar we morgen zullen vertrekken richting Moldavië, en uiteindelijk vinden we een soort openlucht kroeg waar we bier drinken en mensen kunnen bekijken. De vrouwen in deze kroeg zien er wat ordinair uit, de mannen hebben allemaal plat haar en lijken zich niet om hun uiterlijk te bekommeren. In de kroeg wordt gerookt, wodka gedronken, gebiljard en harde Oekrainse muziek gedraaid. Het is maar 3,5 uur vliegen van Amsterdam, maar momenteel voelen we ons érg ver van huis.

Nadat we de volgende ochtend ons ontbijt van Schnitzel met koffie op hebben, pakken we de metro richting centrum. De metro ruikt nog naar Sovjet-Unie. De houten roltrap naar beneden is zo lang dat we het einde van de tunnel niet kunnen zien. We stappen uit bij Majdan Nezalezjnosti; Het Plein van de Onafhankelijkheid. We weten maar weinig van Oekraine en Kiev, maar wel dat eind 2004 de Oranje Revolutie hier plaats vond.

Avond aan avond was toen het plein gevuld met de bevolking die in opstand was gekomen. In 1991 is bij het uit een vallen van de Sovjet Unie Oekraïne een onafhankelijk land geworden. Maar sindsdien is het eigenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan.  De koopkracht daalde met 75%. Verkiezingsfraude en vriendjespolitiek.

Tijdens de toch al onzuivere verkiezingsstrijd in 2004 werd de populaire presidentskandidaat Viktor Joesjtsjenko plotseling erg ziek. Zijn mooie charismatiche gezicht veranderde in vulkaanlandschap. Hij beweerde dat hij was vergiftigd door tegenstander Janoekovytsj. Deze kaatste de bal terug en zei op zijn beurt dat dit voornamelijk te wijten was aan verkeerde sushi en een teveel aan cognac.

Maar het volk was het zat en liet dat dus blijken. Uiteindelijk is na veel hertellen van stemmen Joesjtsjenko begin 2005 beëdigd als president.

We zijn nu bijna drie jaar verder en tot onze grote verbazing staat het plein vandaag wederom vol met demonstrerend volk. Nu dragen de mensen geen oranje (de kleur van Joesjtsjenko), maar rode en blauwe vlaggen. Er wordt geschreeuwd om Janoekovytsj. Blijkbaar is dus nog niet iedereen in Oekraïne tevreden. Er heerst nog steeds verdeeldheid. In het oosten en zuiden is men pro Russisch en in het westen is men gericht op Europa.

We maken een ronde door de stad. In de architectuur zie de Sovjet-tijd terug. Tijdens de tweede wereldoorlog is bijna de hele stad vernield. De gebouwen aan hoofdstraat Khreshchatyk zijn in statige Stalinistische stijl. Het winkelende publiek dat we hier tegen komen is over het algemeen een stuk jonger, stijlvoller en sjieker dan de wat grauwere mensen in 'onze' buitenwijk. Deze straat is wat betreft winkels ook een mix van Sovjet-Oekraïne en Oekraïne-nieuwe-stijl. Zo zijn er de westerse kentens , maar ook de gigantische communistische warenhuizen. Om aan de andere kant van de straat te komen kan je gebruik maken van een ondergronds gangenstelsel. Ook hier zitten verschillende winkeltjes. Wil je bijvoorbeeld een pistool of geweer kopen dan kan je hier terrecht…

Buiten het stadscentrum op een heuvel aan de Dnjepr staat het onwaarschijnlijke Rodina Mat monument. Een bombastisch 68 meter hoog titanium beeld van de 'Moeder der Natie'. Aan de voet van het beeld op het plein staan meer granieten beeldhouwwerken van boeren in vechtershouding. Het beeld staat hier ter herdenking van de bevrijding van Oekraïne in de tweede wereldoorlog door de Russen

Dichter bij het centrum staat een ander monument. Het 'Friendship of Nations-monument. Een meters hoge boog met daaronder twee arbeiders die samen een ster met CCCP er op in de lucht houden. Het staat voor de verbroedering tussen Oekraïne en Rusland. Op het wat rommelige plein hangen veel mensen rond. Bijna iedereen draagt een halve liter bier met zich mee. Er wordt in dit land stevig door gedronken.

Het wemelt van kerken en kloosters in Kiev en omgeving. Wij bezoeken het st. Michael klooster. Een elfteling-achtig gebouw in lichtblauw met gouden koepels.  Het origineel stamt uit 1100, maar is door Stalin in 1936 neergehaald. Hij had geen behoefte aan die gekkigheid. Wij kijken naar een kopie uit 2001. Het is weer in gebruik genomen. Monniken in donkere gewaden zwerven om het gebouw heen.

Het meest imposante religieuze complex van Kiev ligt buiten de stad. Het is de heiligste plek van Oekraïne, maar wij hebben jammer genoeg geen tijd. We beginnen straks aan onze eerste etappe naar het zuiden. Pecherska Lavra ligt in de heuvels van Kiev en is een zogenaamde grottenklooster. In een ondergronds gangenstelsel met een lengte van ongeveer 30 km bevinden zich kapellen en gebedsruimtes. In de gangen liggen monniken begraven. Doordat het er altijd koud is ontbinden de lichamen niet. Een bezoek aan dit 'holenklooster' moet heel bijzonder zijn.

We lopen nog langs het stadionnetje van Dynamo Kiev en besluiten dat het tijd is om richting busstation te gaan. Kiev is een grootse, imponerende stad met een heftige en hectische geschiedenis. Het nachtleven schijnt bruisend te zijn, al zullen wij dat niet mee maken omdat we onderweg zullen zijn naar de volgende mysterieuze plek: Chisinau.

 

Lees hier hoe dit verder gaat