(Het was langs een waterval). Dit vonden we zo leuk, dat we ons oorspronkelijke idee van een dagje mountainbiken in Bontebok omruilden voor een nieuw plan: er is namelijk een zesdaagse trail en er zijn dus zes overnachtingshutten in het reservaat. We wilden slechts een stuk van die trail doen, overnachten in een hut in de bergen, en dan de volgende ochtend terug en daarna naar Stellenbosch.

Ons enthousiasme over deze dagwandelingen had Edmund Hoo (ook wel: Mr. Who) ook geprikkeld. Hij is een vriendelijke jongen uit Singapore die we in Zanzibar al kort hadden ontmoet en toevalligerwijs weer tegenkwamen. Ook hij ging van Mosselbaai naar Swellendam, dus daar zagen we elkaar weer. Hij besloot een dagwandeling te gaan maken, naar een top van een van de bergen. Geen onervaren jongen; hij had de Kilimanjaro (hoogste van dit continent) ook gedaan…

We kochten boerewors voor de braai en toen, enkele uren na het vertrek van Mr. Who, gingen de schoenen aan. 

Onze route was heel mooi, het lopen was soms vermoeiend, maar wel heel gaaf. We hadden niet te veel bagage; warme trui, broekspijpen, water, worst en varken, lucifers en slaapzakken. Matrassen waren al in de hut aanwezig en hout voor de braai konden we sprokkelen in de omgeving van de hut.

Een geweldige ervaring! Onderweg kwamen we niemand tegen, en aangekomen bij een mooie stek, bleken we de enige overnachters in die hut. Hout zoeken, vuur maken en worst & varken op de braai! Het was een en al genieten geblazen, en wat een sterrenhemel, fantastisch…

De volgende ochtend om zes uur eruitgegaan en om halfzeven terug gaan lopen. (Dat is een klein nadeel als je niet voldoende tijd hebt om een rondje te lopen). Even na elf uur kwamen we aan in ons backpackershostel. Grote schrik bij ons en bij de jonge jongens die de plaats runnen: Mr. Who was die nacht niet teruggekomen, zij hoopten dat hij zich bij ons had aangesloten. Niet dus, dat betekende dat hij in problemen verkeerde, want hij had na enkele uren al terug moeten zijn. Iedereen was erg bezorgd, bij eerdere verdwaalde wandelaars (wolken om de bergen) duurde het zeven dagen voor ze gevonden werden… Ondanks dat het heel mooi is, zijn deze bergen bepaald geen leuke plek om te verdwalen. Slangen, grotere dieren, ’s nachts ijskoud, overdag bloedheet…

Direct namen Jacco en Conrad contact op met de rangers en de politie. Wij gaven een omschrijving van de kleding die Mr. Who droeg, maar verder konden we niks doen. Afwachten, de rangers kamden nu eerst alle paden uit. We besloten toch naar Stellenbosch te gaan en ’s avonds even te bellen.

Grote schrik toen we belden: Mr. Who was nog niet gevonden en omdat het donker was, waren ze met zoeken gestopt. Nu was het echt niet leuk meer, we wisten niet meer zo goed wat we moesten denken. Edmund ging zijn tweede nacht in, helemaal alleen, in de koude bergen. Misschien was hij wel ernstig gewond of erger… Daar durfden we niet over te praten.

De volgende dag, 24 december, zouden we gaan rondrijden op mountainbikes om de wijnlanden van Stellenbosch te verkennen en wijntjes te proeven. ’s Avonds zouden we gezellig kerstnacht vieren en kijken of we een kerk konden vinden. Inmiddels stond ons hoofd helemaal niet naar gezellige wijnproeverijen. We hadden grote zorgen om Mr. Who. Het was voor ons de somberste kerstnacht ooit. Mr. Who was nu al drie nachten in de bergen, zou hij nog leven? 

De volgende ochtend, eerste kerstdag, gingen we toch zelf maar weer even bellen. Misschien vergaten ze ons in alle hectiek. Dat klopte. Mr. Who was de dag ervoor gevonden, levend en wel. Sterker nog, hij was die zelfde dag alweer verder gereisd naar Hermanus! 

Wij belden dus het hostel in Hermanus en kregen Mr. Who levend en wel aan de lijn. Wat een enorme opluchting voelden we, wat een mooi kerstgeschenk.