Na 15 jaar keer ik weer terug naar dit eiland in de Egeïsche zee, dat op een steenworp afstand ligt van de westkust van Turkije.

Mijn vriendin en ik verblijven in een villa op de heuvel in de baai van Kerveli, aan de zuidoostkant van het eiland met zicht op Turkije. De dag begint met een bijzondere zonsopkomst. Om kwart voor zeven kleurt de baai roze en langzaam verschijnt de zon vanachter de bergen van het Turkse vasteland tegenover ons.

Tijdens ons ontbijtje op de veranda bepalen we onze route voor vandaag. De inhoud van onze tas voor vandaag bestaat uit strandhanddoeken, water, een e-reader, een verrekijker, een fototoestel en dropjes. We starten de auto en rijden via een smalle en bochtige weg naar onze eerste bestemming. Onderweg stoppen we even bij een kleine witte kerk. Via een vallei en een afdaling naar zee zien we aan het eind van de weg een prachtige baai opdoemen. We parkeren de auto en lopen het kiezelstrand op.

De baai van Mourtia is een verborgen pareltje met azuurblauw water, palmbomen en vissersbootjes die wiegen op de golfjes. De baai ligt in de luwte van de achterliggende groene heuvels.

Na twee uur van de zon en het uitzicht te hebben genoten rijden we via een mooie steile slingerende bergweg naar het Zoodochou Pigis klooster. We rijden dicht langs de rand en kijken recht naar beneden. We parkeren bij het klooster. Er hangt hier een vreemde sfeer. Er is niemand en het klooster nodigt niet uit om te betreden. Het bordje ‘Geen foto’s’ zegt al genoeg. We slaan een bezoek over. Bij het naastgelegen oorlogsmonument hebben we een geweldig uitzicht over de baaien van oostelijk Samos.

‘Jassas, jassas’ klinkt de vrouwenstem uitbundig vanuit het restaurant. We zijn net afgedaald vanaf het klooster en neergeploft bij een leuk restaurantje in het dorpje Kamara. De vrouw blijkt de eigenaresse te zijn. Ze is Deense en woont al dertig jaar op Samos. Na een gesprekje komt ze met de menukaart: een kladblaadje met vijf gerechten erop waar we uit kunnen kiezen. Heerlijk, ik hou ervan.

We nemen samen een Griekse salade, mijn vriendin neemt een spinazietaart en ik keftedes (gekruide gehaktballetjes), de lekkerste die ik heb gegeten in Griekenland tot nu toe. De kruiden, feta en olijfolie die verwerkt zijn in de gerechten komen uit eigen tuin.

We hadden vanochtend op de wegenkaart een korte route naar onze volgende bestemming gezien en vragen aan de eigenaresse of die weg enigszins begaanbaar is. ‘A little rough sometimes’, zegt ze. We kunnen niet verdwalen want er is maar één weg. We nemen de gok en kiezen voor het avontuur.

We nemen afscheid en kiezen na 100 meter de afslag. De weg is eerst nog verhard maar ook slecht. We komen al direct op een splitsing. Hmm, die enkele weg moeten we dus ook met een korreltje zout nemen. Het is snel duidelijk dat we rechtsaf moeten, linksaf eindigt in het struikgewas. We zien nog een boerderijtje met wat geiten en daarna gaat het steil omhoog. de weg bestaat nu uit zand en losse keien. We dansen over de weg en worden flink door elkaar geschud. Maar ons koekblik brengt ons veilig aan de top. Boven aan de heuvel hebben we een prachtig uitzicht over het noordoostelijke deel van Samos. We moeten nog twee keer een richting kiezen en op goed geluk en een beetje op gevoel komen we na een half uur via een slingerende afdaling op de verharde kustweg.

Twee kilometer verderop zien we de afslag naar onze bestemming Livadaki, maar we rijden nog even een kilometer door naar Agia Paraskevi. Dit is een prachtige baai met kabbelende visserbootjes, een taverne en een klein strand. Helemaal aan het eind staat een liefelijk blauw kerkje. We lopen even naar het kerkje. Helaas is de deur op slot, dus draaien we om en rijden we over een onverharde weg in twintig minuten naar Livadaki.

Lividaki is een zandstrand, redelijk uniek voor Samos, maar zodra je de zee in stapt, liggen er weer kiezels. In de bar draaien ze loungemuziek, maar die wordt overstemd door de enorm harde wind die via de kleine baai binnendringt. Gelukkig is het nog warm genoeg, maar veel strandliefhebbers zitten al met een handdoek om zich heen. Na een uur wordt het frisser, omdat de zon zich af en toe achter een wolk verschuilt. We besluiten maar te gaan.

Via Samos-Stad, waar we op het Pytagorasplein nog een drankje nemen met iets lekkers rijden we terug naar de heuvels van Kerveli om vervolgens de dag af te sluiten met een heerlijk Grieks gerecht bij Oyzeri, 200 meter van onze villa.

Samos is een combinatie van idyllische baaien, kleinschalige stranden, gezellige dorpen, gastvrije Grieken en prima eten. Het is een prachtig groen eiland en heeft voor elke toerist wel iets te bieden. Voor strandliefhebbers zijn er zowel rustige als levendige stranden, soms gelegen in de meest prachtige baaien met kristalhelder water. Voor de wandelaar zijn er mooie routes door de heuvels en langs de kusten. Voor de cultuursnuiver vind je hier opgravingen waarvan de tempel van Hera de belangrijkste is. En dat het leven hier goed is, zie je ook bij de goed doorvoede katten die er vijftien jaar geleden magertjes uitzagen.

Ik had het vijftien jaar geleden al ontdekt, en kan het nu weer bevestigen: Samos is het mooiste eiland van Griekenland.

André schrijft niet alleen voor Reisbijbel. Meer van André lezen? Bezoek dan ook eens zijn weblog.