Met een onervaren gids door Noord-Korea
Verre Avonturen
'Het is er eigenlijk een van Japanse makelij', zegt Mr. Kim tegen ons. Mrs. Li gooit hem een boze blik toe. Oeps, Mr. Kim mag voor de eerste keer mee met Europese toeristen, en in zijn onervarenheid, beantwoordt hij onze vragen soms iets te eerlijk. We rijden door Pyongyang, de hoofdstad van Noord Korea. Mijn reisgenoot merkt een van de weinige niet propagandistische reclamezuilen op. Daar hij zelf werkzaam is in de automotive branche vraag hij vol interesse of er veel van dergelijke autos geproduceerd worden. En daar gaat onze goedlachse jonge vriend dan even de mist in.
Eerder tijdens de reis verklapte hij al een ander geheimpje. Bij een bezoek aan de metro, klinken er koreaanse boodschappen door luidsprekers. Wellicht iets in de trant van de boodschappen die wij gewend zijn te horen 'lijn 1 heeft vertraging, of lijn 2 komt vandaag op een ander spoor aan.' Nee, Mr. Kim vertelt, dat de zware monotone stem anti-Amerika leuzen opleest.
Mr. Kim is 23 Koreaanse lentes jong, komt uit een goed nest, zijn vader zit in de politiek en zijn moeder is arts. Hij heeft Engels gestudeerd en je merkt aan hem dat hij alles spannend vindt.
Na dit kleine incident, vervolgen we onze tour door de hoofdstad. Juche tower, de triomfboog en het geboortehuis van Kim Il Sung staan op het programma. Enthousiast schrijft Mr. Kim zijn kleine notitieboekje vol. Ineens is er een kleine paniek van zijn gezicht af te lezen. Zou hij zich wellicht versproken hebben? Nee, het is een probleem waar wij in het Westen niet eens over na denken, niet bij stil staan. Wij hebben immers altijd wel een ander exemplaar bij de hand. Mr. Kim zijn pen is leeg! Aangezien alles in Noord Korea schaars is, geldt dit eveneens voor pennen. De gratis reclamebalpen van KLM, neemt hij met zo veel nederigheid en dank aan, alsof hem een stuk goud is geschonken.
Ook Mrs.Li heeft zo haar tegenvallers in het leven. Op het plein voor de Nationale Bibliotheek van Pyongyang, wordt druk geoefend voor de, welbekende, Mass Games, die later deze maand gehouden zullen worden. 'Ik was altijd heel goed in turnen en ballet, ik oefende elke dag en miste nooit een repetitie', vertelt ze. Maar alle voorbereidingen ten spijt, Mrs. Li heeft niet de gewenste lengte en is daarom uitgesloten van deelname.
Mr. Li, de chauffeur spreekt geen Engels, maar rookt. En rokers hebben blijkbaar geen woorden nodig. Slechts na een paar uur, zijn mijn reisgenoot en hij dikke maten. Tijdens het diner, laat hij Mrs. Li wat meer informatie uit ons lospeuteren, proost met een glaasje soju op zijn Nederlandse vrienden en nodigt ons uit voor een spelletje tafeltennis.
Een week lang wijken we niet van elkaars zijde en met z'n vijven komen we steeds meer van elkaar te weten. Wanneer het vertreksein van de trein naar Beijing klinkt, hebben we ontzettend veel van dit gesloten land gezien, maar onze vrienden die een traan laten bij ons vertrek, maakt het meeste indruk op ons.