Of je er nu voor het eerst heen gaat of al vaker bent geweest, de indrukken die je tijdens je reizen door Indonesië opdoet zijn vaak lastig te delen met het thuisfront. Reiziger Jan Boonstra doet dat wel in zijn boek De Brommer met bami.
Op zoek naar de Asmat in Indonesisch Papoea
Verre Avonturen
We stappen aan boord van de Matahariku, een houten zeilschip van ruim 40 meter. Het schip ligt op een klein uur rijden van de luchthaven van Timika, een stad aan de westkust van de Indonesische provincie Papoea. We worden welkom geheten door de 12 koppige bemanning. De komende dagen gaan we op zoek naar de Asmat, een stam die bekend staat om hun fraaie houtsnijwerk en om het koppensnellen, waar ze als het goed is mee zijn gestopt.
tekst
Ronnie Dankelman
We varen ruim 200 kilometer langs de kust naar het zuiden. De Matahariku gaat vlakbij Agats, de hoofdstad van de Asmat regio, voor anker. We vragen toestemming om deze regio te mogen bezoeken. Als we groen licht hebben gekregen stappen we over op kleine speedbootjes om de omgeving te verkennen. We varen langs mangrovebossen en gaan op zoek naar een dorp. We belanden in het dorp Ewer. Het hele dorp is op palen gebouwd, de huizen, de paden en zelfs de kerk staan op palen, alsof je over vlonders loopt. Het is wel duidelijk dat hier niet zo heel vaak toeristen komen, iedereen is nieuwsgierig.
In de middag bezoeken we Agats. Er is redelijk wat bedrijvigheid, er zijn veel winkeltjes, er is een markt, en er staan kerken en moskeeën. Een van de hoogtepunten is een bezoek aan het museum Kebudayaan dan Kemajuan Asmat. Dit museum staat helemaal vol met de mooiste houtsnijwerken. Omdat ook deze plaats gebouwd is op palen rijden er geen auto's rond, maar zoeven er elektrische scooters over de vlonders.
Aan het einde van de avond gaan we weer varen. Omdat de zee hier erg ondiep is moeten we met een boog om de kust heen varen, om te voorkomen dat het schip vast komt te zitten. Na een onrustige nacht varen met nogal wat deining, liggen we op een kilometer of twee uit de kust van het Fayit district voor anker.
Na het ontbijt gaat de reisbegeleiding met een speedboot naar de kust om te kijken of we toestemming krijgen om een aantal dorpjes te bezoeken. Het regent en er is redelijk wat golfslag. Halverwege de ochtend krijgen we te horen dat we toestemming hebben gekregen om aan land te gaan. Een deel van de groep gaat met een speedboot, de rest met twee traditionele prauwen (lange, smalle gemotoriseerde, houten bootjes). Het is gelukkig droog en na ongeveer een uur bereiken we een rivier die uitmondt in de Arafurazee.
We varen over de rivier en na ongeveer een half uur worden we opgewacht door beschilderde Asmat mannen in prauwen, sommige dragen tooien met veren, anderen hebben een bot door hun neus. Ze zingen ons welkom en ze roeien ritmisch met ons mee naar het dorp Pirien. Aan de oever van de rivier staan tientallen kinderen, vrouwen en mannen ons op te wachten. Een kleine groep mannen drumt, de rest zingt en danst. Iedereen is erg enthousiast en heeft er plezier in. Als we aan wal gaan worden we meegesleept in de opzwepende muziek. In de blubber dansen we mee met de lokale bevolking en maken we foto´s. Na ruim een half uur lopen we over de vlonders door het dorp en eindigen in een traditioneel longhouse, waar de vloer bijna bezwijkt door de dansende mensenmassa.
Na afscheid genomen te hebben varen we verder stroomopwaarts en gaan naar het dorp Ocenep. Daar staan weer tientallen traditioneel geklede Asmat te dansen en te zingen. Heel bijzonder om dit mee te maken. Tegen het einde van de middag besluiten we om terug te gaan naar de Matahariku.
We varen terug naar zee. Als we vanuit de jungle bij de monding van de rivier aankomen blijkt dat het inmiddels eb is geworden. We stranden in een fantastisch drooggevallen modderig gebied, waar veel vogels rondvliegen. Het water is hier zo ondiep dat we niet meer kunnen varen. De zon gaat bijna onder, er hangt een dreigende bewolking boven ons en boven het vaste land is flink onweer losgebarsten. We stappen de boot uit en gaan met z'n allen duwen. Het water is maar een centimeter of 10 diep, maar toch zakken we tot boven onze knieën in de modder. De boot komt maar langzaam in beweging en na elke 10 minuten duwen moeten we even op adem komen. Het is al bijna donker als we in de verte de branding zien. Ongeveer een uur later bereiken we die ook en kunnen we hangend aan één kant varend de volle zee op. Daarna plankgas stuiterend over de golven naar de Matahariku, die wild aan het schommelen is door een heftige deining.
Ronnie heeft ook een eigen website waar hij al zijn reizen en foto's publiceert: www.imaginative.nl
