Nog steeds is de communistische inborst overal aanwezig, maar stilletjesaan zijn de eerste kapitalistische Westerse kenmerken in Cuba doorgesijpeld. De kans is groot dat het niet meer lang duurt totdat dit een nieuwe ‘Revolución&rsquo
Cubaanse kots
Verre Avonturen
Na anderhalve week het westen van Cuba te hebben verkend werd het tijd om ook het oosten van dit bijzondere eiland te gaan verkennen. Na onze twee eerdere zeer aangename ervaringen met de bussen van Viazul (blauwe weg) besloten wij ook nu weer gebruik te maken van deze busmaatschappij. Gesterkt door onze eerdere goede ervaringen namen wij vol goede moed plaatst in weer één van haar luxe touringcars. De rit verliep aanvankelijk wederom boven alle verwachtingen.
tekst
Wouter Peters
Hebben deze travel tips je geholpen?
Breng anderen er ook van op de hoogte!
Deel het met:
We hadden uitstekende plaatsen in het voorste gedeelte van dit cruiseschip op wielen weten te bemachtigen zodat mijn wagenziekte de rit niet zou verstieren. Bovendien had ik door het zeer grote raam een uitstekend zicht op het prachtige Cubaanse landschap dat langzaam aan mij voorbij gleed. Langzaam wegdoezelend bij het zacht ruisende geluid van de airco keek ik vergenoegd mijn lieftallige echtgenote aan en beleefde een intens geluksgevoel…
Het geluksgevoel werd echter plotseling ruw verstoord door een wanstaltig geluid afkomstig van de stoel recht achter mij. Op hetzelfde moment werd mijn linkerbeen geraakt door een warme vochtige substantie. Voordat ik goed en wel besefte wat er precies gebeurde klonken nogmaals dezelfde wanstaltige klanken vanaf de stoel achter mij. Instinctmatig trok ik mijn benen snel de lucht in; TE LAAT!!! Nogmaals werd ik getroffen door een warme vochtige substantie. Bijna gelijktijdig droof een zeer onaangenaam riekende lucht mijn neus binnen. Hevig panikerend keek ik snel naar links waar zojuist mijn eega nog met een enorme glimlach op haar gezicht van haar op Schiphol gekochte Nelly Fortado CD had zitten te genieten. De blik van mijn eega was strak op mij gericht en ik meende ook bij haar een teken van paniek te bespeuren. Op dat moment drong het pas echt tot mij door: achter ons zat een Cubaanse die het op het moment zeer moeilijk had! Waarschijnlijk behept met een zeer zware vorm van wagenziekte heeft deze vrouw (waarschijnlijk) gevochten tegen haar misselijkheid tot het moment dat er geen weg terug meer mogelijk was. Op dat moment restten deze arme vrouw nog slechts vier opties:
– naar de wc achterin de bus rennen om daar de inhoud van haar maag te legen;
– aan de buschauffeur vragen de bus te stoppen opdat zij in de berm (uit het zicht van de andere passagiers!!!!) de inhoud van haar maag kon legen;
– aan haar compañera of één van de andere 47 buspassagiers een zakje vragen om hierin de inhoud van haar maag te legen;
– Het legen van de inhoud van haar maag op de stoel voor haar en op de grond van de bus (in jargon: het zaakje gewoon laten lopen)
Deze arme Cubaanse vrouw had waarschijnlijk zeker honderd zeer legitieme redenen om voor deze laatste optie te kiezen, maar feit is dat dit voor de andere buspassagiers veruit de meest ongunstige optie bleek te zijn…..
Om te beginnen voor mijzelf. Ik zat nu immers ondergekotst in een Cubaanse bus. Dit was echter niet het ergste van het hele voorval (het feit dat ik was ondergekotst kon ik immers nog wel verdragen, zij het dat mijn trots wel zeer was aangetast: wie laat zich immers onderkotsten?). Vele malen erger dan het feit dat ik was ondergekotst was het feit dat zich langzaam maar zeker een ondragelijke geur door de gehele bus begon te verspreiden. Overal om mij heen zag ik gezichten paniekerig verdwijnen achter T-shirts, zakdoeken en allerlei andere zaken die geschikt werden bevonden om de ondragelijke lucht te filteren. Daar zat ik dan, ondergekotst, omgeven door een ondragelijke geur in een bus die nog 2 en een half uur van haar bestemming was verwijderd. Bovendien bleek het braaksel van deze arme Cubaanse mevrouw ook nog eens zeer vloeibaar waardoor al snel een zee van braaksel onder mijn stoel en voeten doorliep!
Temidden van dit alles keek de conducteur niet op of om. Het enige wat deze vriendelijke man deed was het verplaatsen van zichzelf naar de plaats die het verst verwijderd was van de ondragelijke stank. Dat was in ieder geval duidelijk: van hem hoefden we geen hulp te verwachten. De hulp kwam echter plotseling van boven (het zullen de Orishas wel zijn geweest, die, opgeroepen door wanhopigen in de bus, zich geroepen voelden om deze arme mensen een helpende hand toe te steken…..). Na drie kwartier lijden kwam immers een tussenstop in zicht. Al vechtend baanden wij ons een weg de bus uit. Uit het niets kwam vervolgens een mannetje met stoffer, blik en zwabber die onder luid gejuich onze bus begon schoon te maken.
Vol goede hoop keerden wij vijf minuten later weer terug naar onze plek, alwaar de moed ons al snel weer in de schoenen zakte: de vriendelijke zwabberman had weliswaar schoongemaakt, maar hij was hierbij vergeten de derrie onder MIJN stoel ook even mee te nemen. Nu was ik de wanhoop echt nabij: de voorbije drie kwartier kon ik mij nog sterken met de gedachte dat er tenminste één persoon in de bus was die zich in een slechtere positie dan die van mij bevond. Nu zou ik echter het slechtste af zijn van alle mensen in de bus: ondergekotst en op de enige plek in de bus waar nog van deze verderfelijke troep te vinden was. Recht boven de bron van al deze narigheid dus!!!
Dat ging me niet gebeuren. Ik stond reeds te bekijken welke medepassagier ik (desnoods met geweld) zou dwingen met mij van plaats te wisselen, toen mijn lieftallige eega mij in de liefste woorden die zij ooit tot mij heeft gesproken kwam vertellen dat zij voor ons twee plaatsen helemaal achterin de bus (dus het verst mogelijk verwijderd van de bron des onheils) had weten te bemachtigen! Met een diepe zucht van verlichting heb ik mij vervolgens in het pluche van de achterste stoel van de bus laten zakken. De bus voelde meteen weer aan als het cruiseschip op wielen waar ik het eerder voor had gehouden. De rest van de busreis heb ik mijn lieftallige vrouw voortdurend blikken van volwaardige liefde toegeworpen. Ik geloof dat ik nooit zo verliefd op haar ben geweest als op dat moment. Dat ze dat voor mij kon regelen………..dat moet wel echte liefde zijn!!!!
