Het Fiesta de Zapote vindt plaats in de gelijknamige buitenwijk van de hoofdstad San Jose, in de week van mijn aankomst. Het is een volksfeest, een grote drukbezochte kermis met veel spectaculaire attracties, podia met artiesten en de nodige DJ's en disco. En er wordt op een aanzienlijke schaal vlees, bier en frisdrank geconsumeerd. Op het festivalterrein, een grote ronde Arena, niet alleen in omvang dominant. De Rodeo en het 'stierenvechten' in die Arena vormen de harde kern van de festiviteiten en zorgen voor lange rijen.

De opwarmer is ringsteken vanaf galopperende paarden. Bij iedere ronde worden deelnemers geëlimineerd tot uiteindelijk één winnaar overblijft, die met een beker naar huis gaat. Daarna begint het echte werk: de rodeo volgens Amerikaanse stijl, waarbij mannen probeerden zo lang mogelijk op een bokkende stier te blijven zitten. Meestal wordt de rijder na enkele seconden afgeworpen, waarna de stier zijn belager nog wat drastischer poogt af te straffen. Bij zijn pogingen de afgeworpen rijder op de hoorns te nemen wordt de stier afgeleid door tientallen jonge mannen die hem afwisselend probeerden te lokken om vervolgens zo hard mogelijk weg te rennen. Meestal is de stier weinig doelgericht en rent hij vergeefs van de ene afleiding naar de volgende.

Een enkele stier heeft meer focus en kiest zijn doel, dat dan steevast onderuitgehaald wordt. Tussen de ritten door worden wat kleinere stieren losgelaten, die door een soms 100 koppige groep jonge mannen uitgedaagd worden. Beetje stiertje pesten met het publiek duidelijk op de hand van de stier. Af en toe wordt een gewonde afgevoerd dus je zou kunnen zeggen dat de stieren winnen op punten. Na een tijdje te hebben rondgerend wordt de stier door een Cowboy te paard gelassood. In de meeste gevallen loopt de voorheen zo woest ogende stier vervolgens uit zichzelf naar de uitgang van de arena: 'ok, game over, mooi geweest'. Het feest wordt nog dagenlang op televisie getoond. Vooral het op de hoorns nemen van deelnemers wordt vertraagd en eindeloos herhaald, vooruit, achteruit, vooruit, achteruit….

In Rey Curre, een dorp gelegen in een indianenreservaat is het Fiesta de los Diablitos, een driedaags festival dat de strijd van de indianen met de Spanjaarden uitbeeldt. De eerste dag vertrek ik in de ochtend naar het dorp, dat overigens pal aan de snelweg ligt, niet echt wat je verwacht bij een indianenreservaat.

Een stel opgeschoten jongemannen met een onafgewerkt houten masker op en een jutezak over de spijkerbroek met overhemd trekken van erf naar erf door het dorp, vergezeld door een man in een vierkante jute doos met een stierenmasker eraan bevestigd. Deze stier verbeeldt de Spanjaarden. De stoet wordt voorafgegaan door een paar oudere mannen met muziekinstrumenten: schelp, koeienhoorn, accordeon en trommel. De gemaskerde jongens dagen de stier uit die vervolgens aanvalt en probeert ze omver te duwen. Het lijkt eigenlijk het meest op een nagespeelde rodeo al schijnt deze dans al sinds de verovering door de Spanjaarden traditie te zijn. Na een kwartiertje deelt de eigenaar van het erf een witgele, wat zurige drank uit. Het is Chicha, een alcoholische drank uit gefermenteerd maïs.

Het dorpshoofd blaast op zijn schelp. Op naar het volgende erf. De deeelnemers raken steeds meer bedwelmd en om elf uur wordt de eerste dorpsoudste laveloos weggedragen. Het programma blijkt: ronde door het dorp- ronde door het dorp- ronde door het dorp. Steeds met even pauze.

Ik beland als bij toeval bij een huis waar een Engels meisje, dat voor het festival in het dorp verblijft, wordt geïnterviewd voor een lokale krant. Als haar Spaans tekortschiet en ze op Engels overgaat, kan ik het volgen: 'heel bevoorrecht hier te zijn deze dagen' , 'speciaal', 'belangrijk dat de cultuur bewaard blijft'.

Voor een grote hal aan de andere kant van de snelweg wordt uit een grote oplegger disco apparatuur uitgeladen, voor het vervolg.

Ik keer de derde dag terug, met weinig verwachtingen. Het is min of meer hetzelfde, al zijn de maskers nu beschilderd en zijn de jutezakken die de Diablitos dragen bekleed met groene palmbladen. De stier doodt iedereen, waarna de Diablitos herrijzen en de strijd een wending neemt. De stier wordt gevangen en er ontstaat een langdurig uitgesponnen strijdtoneel op en rond de Pan American Highway, dat een aantal korte files veroorzaakt. Tot slot wordt, na zonsondergang, het stierenomhulsel in de brand gestoken en zijn de Spanjaarden weer een jaar verslagen.

Inmiddels is een nog grotere oplegger met disco apparatuur uitgeladen…..

Theo schrijft niet alleen reisverhalen. Hij maakt tijdens zijn reizen ook prachtige foto's. Die vind je op zijn website: Pictures.TheoMolenaar.nl