De brakke afgelopen nacht in de bus van Kiev naar Chisinau en de volle dag die we hebben rond gesjokt in de hete stad hebben ons uitgeput. Bij een klein raampje op het station hebben we bier ingeslagen. En nu de voetjes omhoog, muziekje op en genieten van het fraaie Moldavische landschap. Morgenochtend om 06:24 komen we aan in Boekarest.

Aan de grens staan we drie uur stil. Maar het geeft niet, we hebben even geen haast. We hangen uit het raam en zien de nodige militairen, agenten en douaniers die zich vervelen op het verder uitgestorven perronnetje. Rijtuig na rijtuig wordt opgetild en krijgt een nieuw onderstel. In Moldavië rijden ze nog op het brede Sovjetspoor. We gaan nu 'Europa' weer in, waar men in de meeste gevallen op smallere rails rijdt. We mijmeren wat over Roemenië. Bij de gedachte aan dit land, denken we aan Dracula, Ceauçescu en lijmsnuivende kinderen in het riool. Zou dit beeld een beetje kloppen?

Jammer genoeg komen we -wederom stipt op tijd- aan op Gara de Nord, het grootste station van Roemenië. De trein had best wat vertraging mogen hebben, het is nu nog onmenselijk vroeg. Rechtstreeks vanuit je remslaap op een groots en levendig station belanden; het zal nooit wennen. We vluchten een tentje in voor een koffie met een snack. In Kiev en Chisinau zijn we nog geen backpackers tegen gekomen. Op Gara de Nord, s' morgens in de vroegte, zien we er genoeg. Boekarest heeft blijkbaar zijn plek op de backpacktrail gevonden.
Deze stad oogt in vergelijking met Kiev en Chisinau als een zuid-Europeese stad. De hemel is strak blauw en de koffie smaakt naar Italië. We begeven ons naar het overweldigende Piata Unirii (Plein der Vereniging). Dit reusachtig plein wordt versierd door hevig spuitende fonteinen en ligt in de wijk Centru Civic. Deze wijk werd gebouwd in de jaren '80. Ondertussen heeft op het plein het kapitalisme in alle hevigheid toe geslagen. De gebouwen aan het plein zijn bijna niet te zien omdat ze onder een dikke laag reclame verstopt zitten.

Vanaf het plein lopen we via Boulevard Unirri naar het waanzinnige Parlementspaleis. De boulevard is gebaseerd op de Champs-Élysées, en is zelfs een paar meter langer dan z'n origineel. Het marmere Parlementspaleis is het grootste gebouw (350,000 m²) van Europa. Het gebouw is 270 bij 240 meter, 86 meter hoog en 92 meter diep en heeft 12 verdiepingen en 8 ondergrondse niveaus. Binnen bevinden zich 2000(!) zalen en kamers.

Deze hele wijk, inclusief paleis, is ontsprongen aan de grootsheidwaan van Nicolae Ceauçescu. De aardbeving van 1977 gaf de dictator een vrijbrief om alles wat nog overeind stond neer te halen en vol te pompen met nieuwbouw in socialistische stijl. Acht vierkante kilometer van het historische centrum waaronder ook kloosters, kerken, synagoges, een ziekenhuis en een Art Deco sport stadion werden platgelegd.

Begin 2007 is Roemenië toegetreden tot de Europese Unie. Het gaat eindelijk goed met het land en men kijkt dus graag vooruit. Maar als je, zoals wij, voor het eerst in Boekarest ben, dan kan je niet om het verleden heen. Die Ceauçescu heeft zo ongelofelijk zijn stempel op de stad weten te drukken. We lopen van het Piata Revolutiei, waar hij zijn laatste toespraak hield, naar het Piata Universitatii waar het hoogste gebouw van Boekarest staat, Hotel Inter-Continental, waarin de internationale pers zat die zag hoe beneden hen tanks over vrijheidsstrijders heen reden en hoe soldaten met scherp schoten op de opstandige mensenmassa. Uiteindelijk is het dus 'goed' afgelopen. Ceauçescu en zijn vrouw werden voor het oog van de hele wereld gexecuteerd en Roemenië is aan een nieuw leven begonnen.
Vandaag de dag is het leven er een stuk prettiger. Er zijn fraaie parken, pleinen, musea, theaters en genoeg restaurantjes en cafeetjes. Wij komen tot rust in het Ci?migiupark. Het oudste en grootste park van de stad. Het is heet. In dit prachtige park, midden in het centrum, komen stedelingen tot rust. In het midden is een groot meer waarin geroeid en gewaterfietst wordt. Aan de rand van het meer vinden wij een plek bij één van de restaurantjes.

Boekarest is een indrukwekkende stad. En om terug te komen op ons beeld vooraf: Dracula hebben we niet gezien. Voor riolen met lijmsnuivende kinderen gaat het tegenwoordig gelukkig te goed (al zullen ze er vast nog zijn). En om de ex-dictator kan je inderdaad niet heen. Boekarest straalt hoop en kracht uit. Bij de mix tussen Oost en Zuid Europa voel ik me in ieder geval erg prettig. En nu naar een bed! Een echt bed, niet op wielen vannacht.