Een safari naar Afrika staat hoog op het verlanglijstje van veel avontuurlijke reizigers. Wild, mooie lodges en natuurlijk schitterende natuur. Ervaren Afrika-reiziger Valeri Berns geeft tien praktische tips voor je safarireis.
Flat tire in Namibië
Verre Avonturen
“You have a flat tire! Sir, do you know that you have a flat tire? Hallo Sir, your tire is flat, you cannot drive anymore!”
Langzaam ontwaakte ik en werd mij ervan bewust dat ik in een tentenkamp lag in de buurt van Twijfelfontein in Namibië. Een simpel camp, geen elektriciteit, douchen en toilet in de buitenlucht. Voor het eerst hadden wij het gevoel ervaren hoe het is om op een WC te zitten en naar de sterren te kijken! Heel apart!
tekst
Reisbijbel
Mijn vrouw was nog in diepe slaap en pas na meerdere malen geroepen te hebben ontwaakte ook zij. Wij keken elkaar ongelovig aan! Hoezo hadden wij een lekke band? Niets van gemerkt gisteren avond. De weg naar het camp was inderdaad slecht geweest zoals onze reisadviseur in zijn routebeschrijving al had vermeld. Met name de laatste 2 kilometer na het passeren van het bord “welcome, you are almost there” waren zeer avontuurlijk. Na een heerlijk diner in het restaurant en een lang gesprek met de eigenaren en het personeel hadden we daarna bij de tent bij kaarslicht een fles heerlijke rode wijn soldaat gemaakt. Met de kurkentrekker van mijn zakmes kreeg ik maar met moeite de fles open. Toen vonden we geen glazen! Dan maar bij kaarslicht voor de tent uit de fles drinken. Dat kan ook ontdekten wij! Muggen zoemden rond onze hoofden tot de Afrikaanse nacht ons omhelsde. Een heerlijke avond! Een diepe slaap bracht ons ver weg.
Het was ons niet helemaal duidelijk wat wij zojuist hadden gehoord en de persoon die ons dit had toegeroepen, gepaard gaande met enkele harde bonken op de houten deur, was niet meer te bekennen.
Ik heb eens een T-shirt gezien met daarop gedrukt een zeer triest kijkende hond en onder de foto stond de tekst: 'Ik doe niet aan ochtenden!' Vandaag kon ik het hiermee erg eens zijn. Een fles Afrikaanse wijn onderstreept deze mening eclatant!
Exact zo voelde ik mij na een misschien wel korte nacht maar een zeer diepe slaap. Een fotosafari in Namibië met meer dan 5.000 km zelf te rijden is best vermoeiend. De andere lucht, het klimaat en de vele indrukken die op je inwerken doen de rest.
Ik schoot mijn broek aan en ging de auto inspecteren die onder een carport van tentzeil naast onze tent stond. Ja hoor! Indeed! Een lekke band, geen twijfel mogelijk. Ik had dus niet gedroomd. Het was werkelijk een echt menselijke stem geweest die ons deze waarschuwing had toegeroepen. Het was half zes in de ochtend en de zon kroop net langzaam achter de dichtbijgelegen bergtop omhoog. Wat een lucht! Wat een natuur! Wat een schoonheid om ons heen! Maar de band was lek, dat was duidelijk! Minder mooi dus!
Wij besloten samen om toch maar eerst in de buurt van de receptie te gaan ontbijten en er rustig over na te denken hoe we die 'flat tire' later te lijf zouden gaan.
Dus scrambled eggs, heerlijke pas gebakken broodjes, jam, vers fruit en yoghurt stonden op ons te wachten. Vers geperste fruitsappen en sterke, zwarte koffie zorgden ervoor dat onze hersenen langzaam weer op toeren kwamen. Ja wij waren midden in Afrika, ver weg van de geciviliseerde wereld. De eerste stad was zo'n 60 km verder op, op deze gravelwegen zeker 2 uur rijden. Een flat tire, sh….. dat hadden wij weer! Enfin we zouden het na het ontbijt dan maar aanpakken en op één of andere manier oplossen. Gelukkig hadden we uiteraard wel twee reserve banden in de huurauto. Zou er ook een krik in zitten? Eerlijk gezegd hadden wij dat niet gecheckt bij overname van de auto. Stom! Veel gedachten schoten door ons heen. Maar het zal wel goed komen dachten we!
Ik ging nog even een schaaltje yoghurt halen bij het keurig opgediende ontbijt buffet. De ruimte was een beetje krap maar alles stond keurig en overzichtelijk opgesteld.
De scheplepel van de grote yoghurt schaal werd haast uit mijn handen gegrist! 'Lassen Sie den Löffel los!”, hoorde ik naast mij in mijn oor sissen. Ik geloofde mijn oren, noch mijn ogen. Naast mij stond een Duitse dame, rood hoofd, wilde haren, zonder schmink nerveus naar de lepel tastend. Ineens was ik alle Duitse talenkennis vergeten, dat gebeurt mij vaak als ik dit soort situaties tegen kom in het buitenland en ik zei tegen haar: 'Are you in a hurry, lady?'
'Yes very', beet zij mij toe '….because I have a flat tire on my car and must find a repair shop te help me'!
Ik keek haar niets begrijpend aan en dacht alleen nog maar, goh we zijn toch op vakantie waarom nou die opwinding, waarom die haast, waarom die onbeleefdheid tegenover andere reizigers? Op dat moment kon ik geen passend antwoord vinden en liet haar maar de yoghurt inschenken voordat ik mij had kunnen bedienen.
Na een heerlijk ontbijt wandelden wij terug naar onze tent en zie daar onze band stond weer strak en opgepompt onder de auto! Kaboutertjes? Hoe kon dat nu?
Terwijl wij onze spullen pakten en ons langzaam gingen voorbereiden onze reis door Namibië voort te zetten kwam er een vriendelijke jongeman langs en vertelde dat hij eventjes bij iemand een krik had geleend en onze band eraf had gehaald, had gerepareerd, weer opgepompt en terug had gezet. Ik vroeg hem hoeveel ik hem verschuldigd was en hij zei 50 N$ (nog geen 5 €). Ik gaf hem 70 N$ en bedankte hem uitbundig voor zijn uitstekende service en alertheid. Hij bleek een jonge medewerker van het camp te zijn. Aardige vent en zeer dankbaar voor de fooi. Inmiddels waren we compleet wakker en herkenden hem van de vorige avond toen we al een geanimeerd gesprek met hem hadden gevoerd. Wij raakten verder met hem in gesprek en zeiden dat als hij dit voor alle toeristen deed hij het 's morgens wel druk zou hebben. Zijn antwoord was overduidelijk: ach sir, niet iedereen reageert hetzelfde zoals u gisteravond en zijn spontaan en dankbaar dus als ik aanvoel dat mensen de 50N$ te duur vinden dan laat ik die maar lekker zelf aanmodderen.
Een half uur later hobbelden wij weer bepakt en bezakt met onze auto over de slechte gravelweg die vol lag met scherpe, gemene rotsstenen het camp uit nadat wij ons nog even bedankt hadden bij de receptie voor het uitstekende food en de zo bijzonder vriendelijke service van iedereen. De eigenaren zwaaiden ons vrolijk uit zonder te vergeten ons op ons hart te drukken vooral volgend jaar weer terug te komen.
Even voor de poort van het camp zagen wij een auto langs de weg staan. Twee vrouwen waren onhandig bezig een krik onder de auto te krijgen. Een reserveband lag al klaar om de 'flat tire' te vervangen.
Ik draaide mijn portierraam omlaag, zwaaide opgewekt en riep luidkeels “Noch viel Spass und gute Reise meine Damen”.
Een middelvinger wees ons blijkbaar de weg die we verder moesten volgen!
