Als je besloten hebt om naar Kenia op vakantie te gaan, wil je natuurlijk je reis zo goed mogelijk plannen.
Waarom toch Afrika?
Verre Avonturen
Een vraag die mij wel heel erg vaak wordt gesteld. Ooit besloot ik als kleuter al dat ik naar Afrika wilde verhuizen om de simpele reden dat ik olifanten wilde zien. Mijn eerste avontuur mislukte jammerlijk omdat ik op de hoek van de straat al niet wist of ik nu links dan wel rechtsaf moest. Met hangende pootjes zat ik even later weer op de bank thuis, te bladeren in een fotoboek van de Buron-familie met foto’s van wilde Afrikaanse dieren. Het zou nog even een paar jaar gaan duren dus. Maar toen het eenmaal zo ver was, was er ook geen weg meer terug.
tekst
Jan Willem van de Kamp
Ik was verliefd, gewoon verliefd op Afrika. En dan natuurlijk het Afrika ten zuiden van de Sahara. Kenia en Tanzania beten het spits af in een veel te snel tempo. Maar indrukwekkend was het wel in alle opzichten. Eindelijk zag ik de olifant in het wild! Een groep leeuwen met welpen, jachtluipaarden met welpen, een bevalling van een wildebeest, Nijlvaranen die elkaar aanvielen. Onvoorstelbaar! En verslavend. Maar behalve de dierenpracht was er meer dat mij raakte. Geuren, smaken, mensen….
al snel volgde een tweede trip, dit keer Namibie en Botswana. Namibie zou mij meer raken dan de andere landen tot nog toe. De leegte, de onmetelijke landschappen, het feit dat er temidden van al dit niets toch nog zoveel leven bleek te zijn. Terug in Nederland gebeurde er zoveel in mijn priveleven dat ik besloot mijn baan op te zeggen en een uitgebreide reis door zuidelijk Afrika te gaan maken.
Een vlucht naar Windhoek en vervolgens dwars door Namibie, wederom Botswana maar nu uitgebreid met Zuid Afrika, Zambia en zelfs een stuk Angola. Dat laatste enigszins illegaal en best spannend omdat ik te horen kreeg van dorpsbewoners dat ik dwars door een mijnenveld was gewandeld. Ik ben er bij gaan zitten met de opmerking dat ik de rest van mijn leven in het dorp zou blijven. Kennelijk was dat niet de bedoeling want er werden twee jongens aangewezen die mijn terug naar de grensrivier met Namibie moesten begeleiden. Even later zat ik veilig weer in Namibie met een zalig koud flesje Windhoek bier voor me.
Tijdens deze reis kwam de donderslag: land te leasen in Damaraland. Niet echt lang over na hoeven denken en mijn handtekeningen maar geplaatst. Terug in Nederland besloten mijn buren mee te doen en vanaf dat moment stond ons leven in het teken van de aankomende emigratie naar Namibie. Tussendoor nam ik een voorschot op een verwachte periode zonder reizen en toog ik naar Uganda. De eerste keer van mijn leven dat ik een groepsreis ging maken. Ging goed en ik begon te twijfelen of ik niet beter voor Uganda had kunnen kiezen.
Terug in Nederland de laatste zaken geregeld en toch maar naar Namibie vertrokken. Een bezopen tijd zou volgen: bouw van een lodge en twee stormen die alles weer afbraken. Een eigen catering in the bush bedrijf maar uiteindelijk geen verlenging van mijn werkvergunning. Retourtje Nederland maar weer. Terug in Nederland ging mijn telefoon al snel: of ik zin had om naar Uganda te komen en daar manager te worden van Travellers Rest Hotel in Kisoro. Het duurde nog maar liefst 2,5 week maar toen was ik dan ook in Uganda en dus terug in Afrika.
Dat is ondertussen 2,5 jaar geleden en ik woon en werk nog altijd in Uganda. Niet meer in Kisoro maar in Entebbe waar ik naast hotelmanager ook voor een Nederlandse touroperator werk. Of ik ooit terug ga naar Nederland? Nog zo’n vraag die ik vaak hoor. En het antwoord is vooralsnog simpel: ik blijf!
